Al vanaf m’n zestiende – ik ben nu 28 – heb ik last van een chronische depressie, die op gegeven ogenblikken heftige opstoten heeft. Dit leidde ertoe dat ik m’n normale schoolloopbaan heb moeten onderbreken en uiteindelijk ‘slechts’ een vakdiploma heb gehaald. Tussen de schommelingen in mijn innerlijke door was dit gelukt, op pure wilskracht, die me vaak zoveel energie kostte dat ik er fysiek volledig onderdoor ging.
Omgevingsfactoren, waaronder een dominante moeder, overbeschermde opvoeding en een afwezige vader, gecombineerd met een korte maar hevige toxicomane periode leidden tot de ontwikkeling van neurosen en gedragsstoornissen.
Na mijn middelbare school wilde ik de draad oppakken en het lukte me toegang te krijgen tot hoger onderwijs. In die periode voelde ik me vrij sterk en ging van de medicijnen af. Toen stierf mijn oom aan kanker, de oom bij wie ik een jaar had mogen inwonen omdat die inzag dat de thuissituatie een negatieve invloed had op m’n geestelijke gezondheid. Ik ben toen een fake zelfbeeld gaan voorspiegelen aan de anderen, was een soort cynische versie van mezelf. Gek genoeg, vond m’n familie die ‘ik’ beter dan de vorige…
Ongeveer tegelijkertijd leerde ik m’n latere echtgenote kennen, en zij heeft me uiteindelijk zover gekregen om definitief de band met mijn familie te verbreken. Op dat moment kwam ik van de ene dominerende situatie in de andere, alleen had ik het zelf niet door. Ik verzeilde bij een psychiater die enkel notities maakte en me pillen voorschreef, maar bleef quasi overeind (de fantoompijn” die ik voelde door de breuk met m’n ‘roots’ zou spoedig wel overgaan).
Er ontstond brand in de zaak van mijn schoonouders toen mijn verloofde er aan het werk was. Die brand en de naschok ervan hebben diepe wonden geslagen. Na ons huwelijk kreeg ik het aan de stok met mijn schoonvader. Deze was erg dominant en eiste regelmatig dat ik mij ging verontschuldigen ‘omdat ik hem had geërgerd’.
Ik ben er letterlijk ziek van geworden, en de klierkoorts op m’n 25e heeft me de das omgedaan. Onze jongste was een half jaartje oud, en ik combineerde twee parttime jobs om zoveel mogelijk zelf voor hem te kunnen zorgen. Plots was ik een slappe vod, futloos en leeg. Dit alles, gecombineerd met een te vroege werkhervatting en het feit dat m’n vrouw intussen in verwachting was leidde tot een ernstige depressie, waarbij ik letterlijk door het oog van de naald ben gekropen.
Na een korte opname in een PAZ-afdeling, werd ik weer naar huis gestuurd, en m’n vrouw en schoonmoeder beloofden me dat ik het nu wel wat minder te verduren zou krijgen. Maar de situatie escaleerde en ik werd echt een schaduw van mezelf. Alcohol, vreetbuien en de medicijnen dreven me helemaal in een hoekje. Ik heb tegen de wil van mijn vrouw weer contact gezocht met mijn familie en dit leidde tot een hoogspanningssituatie… Op een gegeven ogenblik ben ik in een helder moment naar m’n huisdokter gegaan, en die heeft me terug naar de PAZ gestuurd. Mijn vrouw was razend, zij wilde een lange opname, maar ik weigerde bij m’n toenmalige dokter te blijven, te meer omdat die echt niks anders te bieden had dan pillen en ‘infantiele’ ergotherapie.
Zo kwam ik terecht in een gespecialiseerde universitaire kliniek, waar ik bijna een jaar doorbracht. Mijn vrouw had er weinig vertrouwen in. Enkele maanden vond ik een job in de interne sales van een grootdistributeur in verswaren. Het was te zwaar: lange dagen, weekendwerk… Op de dag dat ik werd weggesaneerd als jongste sales-man, heeft m’n vrouw mijn koffers gepakt en in me koudweg op straat gezet.
Nu heb ik terug de draad opgepakt in de boezem van m’n familie, ben ik nog steeds werkloos en ben pas geopereerd aan de blaashals en daardoor heb ik veel pijn en voorlopig arbeidsongeschikt. Ik probeer het leven positief te benaderen en slik zware medicatie. Denk maar niet dat ik de moed laat zakken, ze krijgen me niet klein, want ik wil mijn twee kids gelukkig groot zien worden!