Soms word je wakker schijnt de zon op z’n hardst en wil je niks liever dan uren, dagen, weken onder de dekens blijven. Omdat er niks meer zwart ziet dan jou leven…
Vragen als ‘Waarom?’ blijven onbeantwoord. En een rit in een achtbaan in een spiraal naar beneden lijkt onvermijdelijk. Je wilt vechten omdat dit niet is hoe je je wilt voelen. Maar eigenlijk ben je te moe en is elke stap, hap of beweging al te veel.
zee zonder einde
door mijn schaduw vastgegrepen
zak ik steeds dieper de grond in
vragen zonder antwoord
laten me zwemmen
in een zee zonder einde
het maalt maar door mijn hoofd
waar spoel ik aan
En toch wil je verder. Ook al schop ik het liefst om me heen en wil ik niemand in mijn buurt hebben. Toch is het belangrijk om in contact te blijven en vooral je gevoel niet te ontkennen, maar je omgeving te laten weten dat je je niet goed voelt. Ook al wil je die put met niemand delen. Vrienden, familie, en of hulpverleners zijn heel belangrijk om je stapje voor stapje te helpen. Want hoe alleen je je ook voelt… je hoeft het niet alleen te doen. Het is ook makkelijker om dingen samen te doen en dat steuntje in je rug te voelen.
Mijn eerste hondje kwam op mijn pad en hij hielp me op weg. Een hond is heel begripvol, maar hij moet toch echt naar buiten om zijn behoeften te doen. En daarmee kwam ik langzaam uit mijn isolement. Ik probeerde dingen uit die ik leuk vond en begon met schrijven, tekenen en schilderen. Ik merkte dat ik daar mijn emoties in kwijt kon. En dat het resultaat me af en toe verbaasde. Daardoor ging ik kleine haalbare doelen stellen. Soms gaan er nog steeds dagen voorbij dat mijn doelen niet lukken. Zo leer ik waar mijn grenzen liggen en hoe ik me daarbij neer moet leggen. Ik accepteer dat ik een beperking heb en dus dingen anders moet aanpakken.
Hoe moeilijk ook, ik probeer het soms niet aan te vechten en mijn rotdag er gewoon te laten zijn. Een uur rust nemen, onder de douche gaan, iets te eten wat ik echt lekker vind. Fietsen, lopen of zelfs tennissen. Ik heb jaren getennist en ben daar na een blessure mee gestopt. Sinds kort speel ik weer één keer per week in een team! Ik kan er al mijn frustratie in kwijt en voel een gezonde spierpijn. Ik voel me steeds beter omdat ik doe wat ik leuk vind en waar ik me goed bij voel.
Ook probeer ik het sneller aan te geven als ik me niet goed voel. Ik merk dat het oplucht als ik even kan zeggen dat het niet lekker gaat. Een luisterend oor doet vaak wonderen. Het lukte me een lange tijd niet om naar de supermarkt te gaan. Stap voor stap lukt het me nu wel door met een lijstje, met muziek op mijn oren steeds dezelfde route te lopen.
Wat voor een ander niet werkt kan voor jou of mij wel werken en andersom. Het wordt voor mij elke keer een stukje makkelijk te kijken naar mijn sombere periodes omdat ik mezelf geleerd heb hoe en wat ik kan doen om die neerwaartse spiraal te onderbreken. Zo is het ook gelukt om vrijwilligerswerk te vinden waar ik me goed bij voel, er geen druk is, en m’n eigen ding kan doen. Ik heb een werkplek waar ik me fijn bij voel. Ik heb een beperking, dat klopt. Maar ik ben niet mijn beperking.