In 2009 kwam ik na een zware afstudeerperiode bij een bedrijf te werken. Mijn eerste ‘serieuze’ baan. Veel dingen kwamen toen op mijn pad; Nieuwe baan, nieuwe collega’s, huis kopen, gezin of carrière, of kan het allebei? Ik was 29 en voelde mezelf voor een heleboel levensbeslissingen staan. Ik werd angstig en boos. Ik ging sociale contacten uit de weg, durfde op het laatst niet meer in de kantine te komen, bang dat een collega mij zou aanspreken, ik kreeg last van faalangst, eetbuien en hyperventilatie. Uiteindelijk belandde ik overspannen thuis. Geconfronteerd met de keuzes die ik moest maken werd ik uiteindelijk depressief en zou een lang hersteltraject tegemoet gaan.
Februari 2010 ben ik opgenomen in een instelling met een zware depressie en paniekaanvallen. Hier ben ik een jaar gebleven. Een heftige periode waarin ik veel heb geleerd over mezelf. Veel therapievormen richten zich op jezelf verbaal kunnen uitdrukken. Dit was voor mij erg moeilijk. Waar ik wel erg naar uitkeek elke week waren de creatieve sessies. Tot 2003 heb ik een opleiding gevolgd aan de Kunstacademie. Daarna ben ik mijn eigen weg gegaan en had het schilderen net voor de depressie weer opgepakt. Tijdens die sessies heb ik ontdekt wat het eigenlijk voor mij betekent om mezelf met mijn handen uit te kunnen drukken. Door middel van kleien ontspanden de spieren in mijn handen en kreeg ik weer rust in mijn hoofd. Door het tekenen en schilderen kon ik beelden maken die pasten bij wat ik voelde, maar geen woorden voor had. Onbewust is het mijn hele leven al een manier geweest om me uit te drukken. Achteraf weet ik dat dit niet mijn eerste depressie is geweest. De eerste twee heb ik mee om kunnen gaan door te tekenen en te schilderen. Alleen bleek deze depressie de druppel te zijn.
Na een jaar ben ik deeltijdtherapie gaan volgen. Er brak een periode aan dat ik langzamerhand weer het leven thuis oppakte, met hulp van mijn man, die deze hele periode naast mij heeft gestaan. Inmiddels ben ik 34. Ik ben moeder van mijn heerlijke dochter Evie en samen met Remco heb ik een leven opgebouwd waar ik erg trots op ben. Huisje, boompje, beestje(s). We denken nog vaak terug aan de periode van de depressie. We hadden een leven ervoor en we hebben een leven erna. Zo praten we er ook over. Het is een geweldig omslagpunt gebleken. De stormen in mijn hoofd zijn tot rust gekomen. Het ligt in mijn persoonlijkheid om wat zwaar op de hand te zijn, te verzanden in twijfels en besluiteloosheid. Dit heb ik geaccepteerd. Mijn gevoeligheid voor depressie en paniek zal er altijd zijn. Dat is nu eenmaal zo. Acceptatie hiervan is een voortdurend proces. Nu kunnen we vaak lachen om ons gekke, bijzondere leven samen en kan ik ook lachen om mijn eigenaardigheden.
Ik ben hierdoor wel anders in het leven gaan staan. Mijn kunstzinnigheid moet ruimte hebben. Het is mijn manier om het leven te begrijpen. Ontstaan vanuit angst en onzekerheid zijn het nu krachtige, monumentale beelden die een positieve boodschap uitdragen.
Judith, mei 2015
Je kunt Judith volgen via haar blog op haar website