Jaarlijks bevallen zo’n 220.000 vrouwen in ons land. 10 Procent daarvan krijgt een postnatale depressie. Maar nog steeds wordt het niet, of niet op tijd herkend.
Suzanne krijgt het zwaar na haar tweede bevalling. Het is niet de roze wolk zoals zij verwachtte.
“Toen Lisa na een zware bevalling ter wereld kwam, was dat voor mij helemaal geen opluchting. Ik beleefde deze bevalling heel anders dan de geboorte van mijn eerste kindje, Tim. Ik dacht dat dit gevoel wel over zou gaan, wanneer ik thuis zou zijn in mijn vertrouwde omgeving. Eenmaal thuisgekomen was de roze wolk echter nog steeds niet in zicht en de blijdschap bleef ook nog steeds achterwege. Ik voelde me hier heel erg schuldig over.
Na een paar dagen was ik nog steeds in een sombere stemming. Er hoefde maar het minste of geringste te gebeuren of ik barstte in tranen uit. Het voelde alsof ik geen macht meer had over mijn gevoelens. Ik was ook vaak duizelig en kon me nergens op concentreren, maar ik dacht dat vermoeidheid daar de oorzaak van was.
Natuurlijk had mijn man ook door dat ik me anders gedroeg dan na de bevalling van Tim. Maar omdat ik zo’n schuldgevoel had over mijn eigen gevoelens durfde ik er niet met hem over te praten. Ik was bang dat hij het niet zou begrijpen.
Mijn gevoelens werden steeds erger. Op een gegeven moment durfde ik niet meer alleen bij mijn kinderen te zijn uit angst dat ik ze iets aan zou doen. Ik wist dat dit niet gezond was en heb een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Gelukkig was de huisarts vol begrip. Hij vertelde mij dat de symptomen die ik had duidden op een postnatale depressie waarvan sommige vrouwen na de bevalling last hebben. Ik kreeg een antidepressivum voorgeschreven.
Na vijf weken begon ik me al iets beter te voelen. Ik slik de antidepressiva nu vijf maanden en het gaat best goed met me. Ik ben blij dat ik niet te lang met dit probleem heb rondgelopen. We vormen nu weer een gelukkig gezinnetje en ik geniet iedere dag van mijn twee lieve kindjes.”