Mijn ervaringen met depressies begonnen toen ik elf jaar oud was, ik ben geboren in 1952. Het was omstreeks de tijd dat ik voor de eerste keer ging menstrueren. Vaak had ik een neerslachtig gevoel en voelde ik me eenzaam. Ik groeide op in een gezin met vader, moeder, twee zussen en twee broers. Op mijn vijftiende leerde ik, godzijdank, mijn huidige man kennen en ik ben op mijn zeventiende met hem getrouwd. Na de bevalling in mei 1970 van onze dochter kreeg ik een postnatale depressie en belandde in de hel. Dit werd toen nog niet herkend. Zonder hulp ben ik er na drie maanden weer bovenop gekomen. Maar bij de geboorte van onze tweede dochter (1973) was het weer hetzelfde verhaal.
Vanaf die tijd kreeg ik ieder jaar in mei depressieve gevoelens (niet slapen, suïcidegedachten). Het ebde op den duur wel weer weg, maar om een lang verhaal kort te maken, het werd elk jaar wat erger. Ik bleef zoveel mogelijk in bed. Sloot mij af van mensen, kon er niet fatsoenlijk meer mee praten. Ik kreeg concentratieproblemen, terwijl ik anders nooit briefjes nodig had om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Mijn man en kinderen hebben heel wat te verduren gehad met mij. Depressies hebben een heel belangrijk deel van mijn leven minder kwaliteit gegeven. Ik heb weinig kunnen genieten van het zien opgroeien van de kinderen.
In 1994 liep het uit de hand. Een vriendin van me was ernstig ziek en kwam te overlijden. Het was zo erg met mij gesteld, dat ik een psychose kreeg en ik in crisis werd opgenomen. Toen is er eindelijk een einde aan mijn lijden gekomen. Ik werd door mijn psychiater naar het plaatselijke ziekenhuis gestuurd. Daar, op de P.A.A.Z. (psychiatrische afdeling), werd ik ingesteld op medicatie. En nu gaat het al jaren perfect. Af en toe heb ik nog een periode van slecht slapen. Maar dat duurt dan meestal zo’n veertien dagen. Dus ik ben enorm blij dat eindelijk is geconstateerd dat mijn serotonineoverbrenging niet vanzelf goed gaat. En dankzij de medicatie gaat het nu met mij fantastisch. Ook met onze dochters gaat het goed. Ik lééf weer en mijn man verdient een medaille voor de wijze waarop hij alles opgevangen heeft. Het thuisfront is erg belangrijk bij deze stoornis.