Ik ben 52, alleengaand en ik woon in Rotterdam. In het verleden heb ik af en toe wel eens depressieve momenten gekend, maar nooit zoals de afgelopen 4 jaar.
Jammer genoeg ben ik al mij halve leven aan het tobben met mij gezondheid, Fibromyalgie, heup displassie aan beide heupen en een te traag werkende schildklier. Door de jaren heen wist ik er toch redelijk goed mee te leven. Maar in 2013 begon ik mijn eerst opvliegers te krijgen en ik had géén idee dat opvliegers zó je leven konden beheersen. Ik wist het een natuurlijk proces was dat bij mijn leeftijd hoorde, dus ik probeerde het te accepteren en ermee om te gaan. Ook ging mijn gehoor ineens heel hard achteruit. Ik bleek Tinitus te hebben met als gevolg 2 gehoorapparaten.
‘Maakte me gek’
Ik had het gevoel dat mijn hele leven op zijn kop stond…..ik werd gek van de opvliegers, vooral midden in de nacht, en ook de Tinitus maakte me gek, de constant hoge piepen in mijn oren, 24 uur per dag! Ik zocht hulp voor al deze dingen, maar niets hielp echt en meer en meer begon ik me onzeker te voelen en kon ik geen toekomst meer voor ogen zien. Ik was in de overgang, had géén werk, géén relatie, géén kinderen en ook géén inspiratie of levensvreugde meer. De enige dagen dat ik nog buiten kwam waren op de maandag en de dinsdagmiddag, omdat ik dan de kinderen van vrienden ophaalde van school. In het weekend ging ik vaak mijn beste vriend Edgar bezoeken. Verder liet ik mijn gezicht aan mijn ouders zien, maar nagenoeg niemand wist waar ik écht doorheen ging, behalve Edgar. Hij was óók bekend met depressies. Ik had véél steun aan hem.
Afglijden
Meer en meer begon ik af te glijden, al hield ik het voor de buitenwereld heel goed verborgen. Ik sloot mijzelf af voor andere mensen en kwam mijn dagen door met Netflix! Door helemaal in een film te duiken hoefde ik even niet meer over mijn eigen leven na te denken en over de innerlijke pijnen die ik had. Als ik ‘buiten’ was voelde het voor mij alsof ik in een grote plastieke bal leefde……..ik zag alles, hoorde alles, maar ik voelde nagenoeg géén emoties meer….alles was VLAK. Dingen waar ik vroeger van kon genieten, konden mij totaal niet meer raken……het voelde voor mij alsof ik bestond, maar niet meer dat ik leefde! Ik geloof in God, maar zelfs God kon ik bijna niet mee voelen of ervaren, al bleef ik wél altijd dicht bij Hem en bleef ik gelukkig ook bidden! Ook had ik dagen dat ik zelfs bad…..”Heer, als ik morgen niet meer wakker word, vind ik het óók goed hoor! Ik was niet bang voor de dood en soms verlangde ik zelfs naar de dood, al weet ik ook voor mijzelf dat ik nooit zelfmoord had kunnen plegen.
Vrijwilligerswerk
Toen moest ik van de Sociale Dienst verplicht vrijwilligerswerk gaan doen, anders zou ik geen recht meer hebben op een uitkering. Dus met dwang ging ik op zoek naar vrijwilligerswerk. Ik begon met het helpen van twee mensen, een dame die een herseninfarct had gehad en verlamd was en niet meer kon praten en een dame van 92 waar ik dan een kopje thee ging drinken. Ondertussen was het eind 2015 en zocht ik op het internet naar een mogelijke lotgenotengroep voor mensen met een depressie en die vond ik gelukkig. Ik maakte kennis met Reinbert en er was meteen een fijne en prettige klik. Ik was een beetje huiverig omdat ik bang was dat ik straks in een groep mensen terecht zou komen die alleen maar negatief en somber zouden zijn, maar ik werd enorm verrast en het bleek een hele leuke, lieve groep mensen te zijn, waar ik me ook meteen bij ’thuis’ voelde. Er werden ervaringen gedeeld en alles voelde zo herkenbaar en het was fijn te ervaren dat ik niet als enige rondliep met depressieve gevoelens. Het was om de drie weken weer fijn om samen te zijn en ik keek er elke keer weer naar uit om iedereen weer te zien en te delen met elkaar. Ik begon me steeds meer een beetje beter te voelen en begon me ook in te schrijven via Rotterdammers voor elkaar voor vrijwilligerswerk. Er kwam al snel een verzoek van een Syrische man of ik hem en zijn vrouw kon helpen om Nederlands te oefenen. Totaal géén ervaring als taalcoach ging ik de uitdaging aan al wist ik niet of ik wel kon geven wat zij nodig hadden, dus begon ik gewoon maar ergens en ik begon het steeds leuker te vinden.
Droom
Toen kreeg ik een droom en in die droom ging ik allemaal vluchtelingen helpen en gebeurde er allemaal mooie dingen, maar ik dacht, nee dat kan niet, want ik leef van een uitkering en ik heb een slechte gezondheid en veel te weinig energie, dus ik heb verder géén aandacht meer gegeven aan die droom. Toch ging ik onbewust steeds meer mensen coachen en er begon zich een leerconcept te ontwikkelen om deze mensen concreet te kunnen helpen. De dankbaarheid en de gastvrijheid die ik bij deze Syrische mensen meemaakte gaven mij een voldaan gevoel en ik kreeg het gevoel dat ik me weer nuttig kon maken.
‘Beslissing’
Op 22 februari 2017 nam ik de beslissing om er serieus mee aan de slag te gaan en werd het idee APIF (All Pay It Forward) geboren. Ik wilde er een stichting van maken. Vanaf het moment dat ik DIE beslissing nam, is mijn energie weer gaan stromen, loop ik over van de inspiratie en voelt het voor mij alsof ik EINDELIJK doe waar ik hiervoor op aarde ben gekomen. Ik begon met twee mensen en ik coach, train, begeleid en help nu gemiddeld 30 mensen met integreren. Volgende week maandag wordt Stichting APIF een feit via de notaris!
Ik hoop dat mijn verhaal mensen weer hoop zal mogen geven en nieuwe inspiratie om weer een positieve draai aan het leven te maken. Momenteel geniet ik met volle teugen van mijn leven en heb ik eigenlijk géén last meer van mijn depressie, alleen wel eens een dipje! Naar mijn inzien KAN het hebben van een nieuwe passie je weer helpen om nieuwe levensvreugde te vinden. Voor mij heeft het in ieder geval wél zo gewerkt!