Sabine is zich na haar eerste bevalling steeds slechter gaan voelen. Na 10 lange jaren met vallen en opstaan raakte ze in een pittige depressie.
“In 2003 beviel ik van mijn eerste kind. Al vrij snel na de bevalling merkte ik dat ik het pittig vond. De verantwoordelijkheid voelde zwaar. Ik werd steeds vaker heel moe maar wilde toch gewoon alles blijven doen. Want elke moeder is moe, het heet niet voor niks moe-der, dus gewoon doorgaan en niet zeuren. Maar ik kreeg diverse lichamelijke klachten en had steeds vaker rustmomenten nodig. Dat sloop er steeds meer in. Ik verlegde mijn grenzen van wat ik kon steeds verder naar beneden. Na een ‘burn-out’ in 2004 ging ik weer verder, maar ik bleef aanmodderen met mijn energieniveau. In 2011 werd het steeds moeilijker om mijn bed uit te komen en de dagelijkse ‘verplichtingen’ van werk en huishouden te doen. Maar ‘gewoon’ doorgaan leidde ertoe dat ik in 2012 ineens elke dag een zware dag had. Ik moest me ziek melden op mijn werk. Ik had toen al psychologische hulp, maar die sloeg niet goed aan. De huisarts stelde in mei 2012 de diagnose depressie. Ik geloofde haar niet, beter gezegd: ik wilde haar niet geloven. Ze stelde voor om anti depressiva te gaan gebruiken zodat ik me beter zou gaan voelen. Aangezien ik een grote weerstand heb tegen medicijnen slikken vond ik dat heel lastig om te doen. Maar naarmate de weken verstreken voelde ik ook wel aan dat dit te zwaar was om met alleen therapie er bovenop te komen. Ik voelde me zo slecht en besloot toch aan de medicijnen te gaan, maar alleen op voorwaarde dat ik ook een psychiater kreeg die dan kon bekijken welke cognitieve behandeling er goed bij zou aansluiten.
‘Paniek’
Na een lange wachttijd (dat voelde echt heel naar als je dan maar de weken moet uitzitten om hulp te krijgen..) kreeg ik hulp. De medicijnen sloegen echter niet goed aan, eigenlijk werd ik er super onrustig van. Ik sliep niet meer en kreeg twee slaappillen die helemaal niet hielpen. Ondertussen was de zomervakantie aangebroken en was de bezetting op de psychologenpraktijk laag. Doordat de antidepressiva naar mijn idee mijn alleen maar veel sneller naar beneden lieten vallen raakte ik in paniek. Ik sliep niet meer en was de hele dag zo onrustig dat ik er echt dat gek van te worden. Op een dag werd ik zo angstig van onrust dat ik mijn man gevraagd heb of hij direct actie wilde ondernemen omdat ik het niet meer trok. Na een aantal dagen kwam toen een andere psychiater terug van vakantie en mocht ik meteen langskomen. Zij pakte mijn hand en sprak voor mij de legendarische woorden “ik pak je hand en laat hem niet meer los totdat je beter bent”. In de pure wanhoop die ik voelde, voelde ik ergens een opgelucht voel over wat ze zei. Ergens diep in de ellende voelde ik “met deze vrouw gaat het misschien wel lukken om uit deze hel te komen”. Op dat moment bestond mijn leven uit opstaan, misschien paar handdoeken opvouwen, weer op de bank liggen en wachten totdat mijn gezin thuis kwam. Dan probeerde ik samen met ze te eten, maar dat lukte meestal niet. Al voor het eind van het diner voelde ik me zo slecht en zwaar dat ik de eettafel verliet en weer op de bank moest gaan liggen. Door die ervaringen ging ik me alleen maar slechter voelen en schamen. Wat een waardeloze moeder en echtgenote was ik, ik schaamde me zo ontzettend!! Waarschijnlijk waren ze beter af zonder mij….. Wie wil nu een vrouw die depressief is? Sabine… de grootste loser van dit land………. ze heeft alles mee, maar voelt zich alleen maar een zielig figuur die de mensen om haar heen alleen maar tot last is….
Ommekeer
Maar toen kwam de ommekeer. De gesprekken met de psychiater deden me heel erg goed en de nieuwe antidepressiva sloegen goed aan. De eerste dag dat ik merkte dat ik ook weer blij als emotie kon voelen blijf ik koesteren! Dat gevoel was zo ontzettend fijn en gaf me extra kracht om vaker dit soort emoties weer te kunnen gaan voelen.
Toen ik me steeds beter ging voelen heb ik veel gesprekken gehad met mijn psychiater over de oorzaak van mijn depressie. Daarna hebben we besproken hoe ik hiermee moest omgaan en ging ik mijn ‘nieuwe gedrag’ oefenen. Die ervaringen hebben we ook steeds besproken en dat was voor mij een ontzettend veilige basis om steeds verder vooruit te komen. Van een zelfbeeld met een zware onvoldoende zit ik na drie jaar op een ruime voldoende. Vertrouwen in mezelf was een belangrijke manier voor mij om uit de depressie te komen, maar was tegelijk juist één van de redenen waarom ik in de depressie was geraakt. Dat was zeer pittig, want hoe krijg je een gezond zelfbeeld als je dat zelf niet ziet? De vele gesprekken met de psychiater en het vertrouwen dat ze uitstraalde in mij, hebben heel langzaam dit beeld kunnen veranderen.
Inmiddels slik ik de medicijnen al ruim een halfjaar niet meer en het gaat goed met me. Ik denk dat ik me nog nooit zo goed gevoeld heb in mijn leven. Zonder dat vervelende stemmetje dat continu zegt “dat kun je toch niet” is het leven zoveel makkelijker. Af en toe komt dat stemmetje nog wel eens, vooral als ik heel moe ben of als er veel veranderingen in mijn leven zijn. Maar nu weet ik dat ik daar geen aandacht aan moet schenken en gewoon moet denken “oh, ik ben blijkbaar te moe en dan komen de zwaardere gedachten weer”. Ik heb besloten om mijzelf nooit meer zo omlaag te halen, die zelfdestructie is zo ongezond. Ik ben geschrokken hoe diep je kunt vallen. Ik had nooit verwacht dat je je zo slecht kunt voelen dat je denkt dat je leven niet veel heeft toe te voegen en erger: dat je anderen alleen maar tot last bent en ze beter af zijn zonder je. Die zelfdestructie laat ik niet meer toe, daar ben ik gelukkig toch genoeg van mezelf gaan houden.
Vertrouwen
Natuurlijk blijft het spannend of het goed blijft gaan, maar inmiddels heb ik wel vertrouwen dat ik genoeg gezonde bagage heb gekregen dat mocht ik terugvallen ik weet wat ik het beste kan doen. Ik weet ook welke vriendinnen mij heel goed kunnen helpen mocht het toch nog een keer zover komen. Maar ik zie de toekomst positief tegemoet, ik ben binnen 1 jaar verhuisd met een zeer grote verbouwing en heb ondertussen ook nog een nieuwe baan met behoorlijke dynamiek. Ik sta nog recht en geniet dat ik dit allemaal kan! Dat geeft mij veel vertrouwen voor de toekomst!
Ik deel mijn leven in twee periodes: voor en na mijn depressie. De strijd om de depressie te overwinnen heeft mij zoveel vertrouwen en kracht gegeven dat ik hieruit gekomen ben dat alle andere zaken in het leven (nieuw huis, baan etc.) eigenlijk heel makkelijk voelen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik heel goed uit mijn strijd gekomen ben en heb besloten om in mijn tweede deel van mijn leven alles eruit te halen!”